خدا همه جاست
باورم با این جمله رنگ گرفت که خدا همه جاست .
... میخواستم شیرینی را از دکان همسایه ی نزدیک ما بدزدم که حرف مادرم،"خدا همه جاست .اوشاهد همه اعمال ماست "به یادم آمد.ناگهان خدارا دیدم که خشمگین نگاهم میکند ومیخواهد با چوب دستی تنبیه ام کند. دست ودلم لرزید واز ترس تنبیۀ خدا شیرینی را رهاکردم .آنزمان" خدا همه جاست " را صرف برای اینکه مادرم گفته بود به حافظه سپرده بودم بدون اینکه مفهومش را بدانم اما اینک پی برده ام که این جمله چه مفهومی بزرگی دارد همین یک جمله شغلم را تغییر داد ورنه حالا یک دزد حرفه یی میبودم.
پ ثبات
دخترک پرسید از مادرش :
؛میشود از آسمان ستاره چید وکلبه ی مان را نورباران کرد؟؛
مادر آهی کشید وگفت :
؛هر شب که تو به خواب میروی من ستاره میچینم زآسمان چشمانم
شناخت قلم
قلم را باید ستود چون، با قلم تاریخ ایجادکرده ایم وقلم راه کار وراهنما برای مان بوده است
صدایی که از تماس قلم علما بر صفحۀ سفید کاغذ برمیخیزد نوایی جاودانیست که علم ودانش را از ظلمات نسیان
وفراموشی رهایی میبخشد وترانه یی بی مانندی است که علم ودانش را نوای جاودانه میدهد قلم را باید ستود چرا که این قلم است که جوهره علم را در خود حفظ میداردوآنگاه که در دست انسان بصیر قرارگیرد نور هدایت را بر میافروزد.
قلم بیانگر عقاید وافکار ودرک انسان از عالم هستی اش است که به وسیله آن انسان میتواند عقل خود را پرورش دهد ومایه شگوفایی روح خود گردد .میتوانیم بگوییم که قلم ترجمان عقل ودل انسان است .
قلم را باید ستود چون قلم لفافه زرین الفاظ را برقامت معانی میپوشاندو به جهت نگارش اسرار وحقایق رمز جاودانگی برای انسانِ این کره خاکی میبخشد .
چی وسیله یی بهتر از قلم است تا چراغ راه معرفت ما گردد ؟! و انسان اشفته یی امروز را به دهکده ی رسالتش سوق دهد خداوند برای انسان علم بخشید اما قلم را آفرید تا به وسیلۀ آن علم را پخش ونشر گرداند واز مردنش جلوگیری نماید باقلم علم نفس میکشد وبوستانش از چشمه ی آن آبیاری میگردد .
آریا نیز قلم را نشانه یی برای شناخت خویش برگزید تا بتواند با قلم دیوار هستی اش را ماندگار تر ومستحکم تر سازد وچراغی برای نسل فردا برافروزد خواهان آنیم تا باقلم نردبانی بسازیم تا هویت افغانی مان را با سیاره ی ماه همسایه گردانیم وآنچه راکه رنگ ضلالت دارد از تابلوی هستی مان پاک گردانیم وباقلم اعتقاد به همزیستی ودوستی ایندۀ زیبایی را برای نسل جوان مان ترسیم نماییم ایندۀکه در آن فقط لبخند خورشید ونوروشفافیت باشد وبرای این هدف مان ، ما قلم را پاس میداریم اگر شما نیز چنین هستید پس با ما همگام شوید .
کوه ها استوار تر از آن اند،که باد ها ی عرضه بتوانند آنها را بلرزانند کوه ها سرزمین زیست سیمرغان اند، مرغانی که آرزوهارا
برمسند عمل مینشانند کوه ها اولین لبخند خورشید را درخود میپرورانند واخرین خداحافظی اش را ،
کوه ها اعتماد دل خورشید پیر اند که طلوع وغروب خود را با آنها میآغازد و مهتاب شبانه درد دل زمینیان را با کو ها در میان میگذارد وکوه استوار وپابرجا به آن گوش میدهد ودم نمیزند .
کوه ها ی پرغرور راهی عبور فصل ها اند وقتی زمستان ها آسمان میگرید وپاییز با رنگ زرد خود بر طبیعت رنگ اندوه میپاشد کوه ها چقدر با بردباری، طبیعت را به امیدوار بودن وبرگشت بهار وامیدارد .ودر تابستان کویر تشنگی ، زمینیان را با اشک های خود آبیاری میکنند .
کوه ها چقدر صبور ومقاوم وپابرجااند .اما اینجا کسی اعتنایی به کوه ها نمیکند .کوه هایی که با آنها گردن زمین افراشته است کوه ها هزار بار رنگ درد ورنگ اندوه را درخود نهان داشته اند وکوچکترین فریادی از برنکشیدند تا مبادا زمین شرمسار شود هر جاکه کوه است شانه هایش باری قرن ها ،درد زمین را حمل میکند ولی دست هایش دعای خیر او را.
میدانی این کوه ها تصویر کی ها اند ؟ تصویر تو ای جوان خوب کشورم میخواهم آیینه تو صرف تصویری از کوه را درخود داشته باشد تاتنها استواری وغرور وبالنده گی حکایت منظومه ی هستی ات گردد وزمین را ازتو فخر به یادگار ماند .
دیر زمانی بود که دنبال قدم هایت بودم از پاهایت بوی بهشت میامد ونور هزار ستاره، میخواستم با هزار عذر وفروتنی جای پای ترا بوسه زنم اما گویی که تو اصلا در زمین پا نگذاشته بودی بخاطر نور قدم های تو هزار بار ستاره گان را شمرده بودم ولی هربار ناکام شده بودم .
تابستان ها که در اسمان بزم ستاره گان بود منی زمینی کارم ستاره شماری بود فکر میکردم عمر یک شبه ام برای شمردن اینهمه ستاره که در یکجا جمع شده بودند کافی باشد اما حالا میدانم که ستاره گان عمر هزار چو من را شمرده اند وخدا میداند که چقدر دیگر را خواهند شمرد .
یافتن چای پای تو برایم آرزو شده بود چی دانش قاصری ! برای یافتن عطر تو هزار بار گل سنجد را بوییدم وگلاب را مهمان اتاقم کردم ولی گویی که تنها میشد در بهشت ان بو را یافت .شبی که وضوی عقیده گرفته بودم تا باز نماز پیدا کردن جای پای ترا ادا کنم نوری متعجبم کرد که شکل پاهای تو بود ومن تا امروز آن نور را به نام قبله سجده میکنم ولی روحم هنوز سرگردان دریافت آن جای پاست .
وقتی ستاره گان
به رکوع میروند
روز غسل میگیرد با آب خورشید
تا ورقی برگرداند از کتیبه ی عمرمان
ومن آیه های نور را
میبلعم
تا به شعر جاودانگی تو رسم
آن گاهیکه آسمان میگریست
من بالذت میخندیدم
واینک که من میگریم
آسمان با چشم خورشید
میخندد
آخ
چه دردی داشته است
بر اشک کسی خندیدن
من صفرم
وحاصلم در همه عملیه ها
خودم استم
اما میتوانم بزرگترین رقم را
بسازم
به شرطی که در کنارم
نباشد اعشاریه ی
نفرت