کوه های استوار

کوه ها استوار تر از آن اند،که باد ها ی عرضه بتوانند آنها را بلرزانند کوه ها سرزمین زیست سیمرغان اند، مرغانی که آرزوهارا

برمسند عمل مینشانند کوه ها اولین لبخند خورشید را درخود میپرورانند واخرین خداحافظی اش را ،

کوه ها اعتماد دل خورشید پیر اند که طلوع وغروب خود را با آنها میآغازد و مهتاب  شبانه درد دل زمینیان را با کو ها در میان میگذارد وکوه استوار وپابرجا به آن گوش میدهد ودم نمیزند .

کوه ها ی پرغرور راهی عبور  فصل ها اند وقتی زمستان ها آسمان میگرید وپاییز با رنگ زرد خود بر طبیعت رنگ اندوه میپاشد کوه ها چقدر با بردباری، طبیعت را به امیدوار بودن وبرگشت بهار وامیدارد .ودر تابستان کویر تشنگی ، زمینیان را با اشک های  خود آبیاری میکنند .

کوه ها چقدر صبور ومقاوم وپابرجااند .اما اینجا کسی اعتنایی به کوه ها نمیکند .کوه هایی که با آنها گردن زمین افراشته است کوه ها هزار بار رنگ درد ورنگ اندوه را درخود نهان داشته اند وکوچکترین فریادی از برنکشیدند تا مبادا زمین شرمسار شود هر جاکه کوه است شانه هایش باری  قرن ها ،درد زمین را حمل میکند ولی دست هایش دعای خیر او را.

میدانی این کوه ها تصویر کی ها اند ؟  تصویر تو ای جوان خوب کشورم میخواهم آیینه تو صرف  تصویری از کوه را درخود داشته باشد تاتنها  استواری وغرور وبالنده گی حکایت منظومه ی هستی ات گردد وزمین را ازتو فخر به یادگار ماند .