گریه هایم همه در محفل تنهاییست
حنده هایم همه قصه ی درد هاییست
بخت من رنگ شب واشکم چو خون
سرنوشتم پاییز اندوه ی جداییست
با چه صبری کشم مرده ی دل به دوش
که خود منزل هزار شکیباییست